หลายๆ ครั้งเราได้ยินว่า..."เวลาที่เรามีความสุข มักจะผ่านไปเร็วเสมอ"
เวลาแห่งความสุขของคน คนนึง ช่วยสร้างเวลาแห่งความสุขให้กับคนอีกหลายร้อย หลายพัน หลายหมื่นคน...
ช่วงเวลาเพียงแค่ ไม่กี่นาที...ที่ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านบทเพลง สร้างความสุขสำหรับคนฟัง เป็นบทเพลงที่สร้างเวลาแห่งความสุข และเวลาเหล่านั้นก็ช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน
......เวลาเหล่านั้นผ่านไปแล้ว ไม่สามารถย้อนกลับมาได้.....
เวลาแปดเดือนสำหรับหลาย ๆคน ที่ได้สัมผัสกับน้อง...ทำให้เปลี่ยนชีวิตความเป็นอยู่ ความสนใจ กิจวัตรประจำวัน เพื่ออุทิศเวลาเพื่อความสุข...ผ่านบทเพลง ผ่านคอนเสิรต์ ผ่านสื่อต่าง ๆ
หลายคน ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะได้เจอกับเด็กคนหนึ่ง แล้วทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทั้งที่ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่พี่น้อง ไม่ใช่คนรู้จัก...
และการเปลี่ยนแปลงนั้น นำมาซึ่งความสุขทางจิตใจ จากการเฝ้าดู เฝ้าชม การไล่ล่าติดตามความฝันของเด็กคนนั้น.....
เวลาของฉันก็เช่นกัน...กับคนที่ได้สัมผัสน้อง มันผ่านไปรวดเร็ว เหมือนเราอยู่ในความฝัน...
ฉันไม่ได้ติดตามน้อง เพราะเห็นน้องผ่านจอทีวี ฉันไม่ได้ติดตามน้อง เพราะได้ยินเสียงร้องของน้อง....หรือหลงรักในรูปพรรณชวนมองของเค้า...
ฉันติดตามเค้าเพราะแรงดึงดูดบางอย่างที่บอกไม่ได้ ตั้งแต่วันแรกที่เจอ หรืออาจจะเป็นเพราะ....ความรู้สึก
แว่บแรกที่เจอ ก็ไม่อาจบอกได้
โอกาสที่เข้ามา และก็หลุดลอยไป ความผิดหวังที่ผ่านมา เรื่องราวที่ฉันรับรู้โดยบังเอิญ อาจทำให้ฉันคอยติดตามเด็กคนนี้ โดยไม่รู้ตัว....
หรือความคิดครั้งหนึ่งเคยเกิดขึ้น...ว่า อืม..เค้าจะไปได้ไกลแค่ไหน
คงเป็นแรงผลักดันภายในลึก ๆ ให้ติดตามเฝ้ามอง อย่างไม่รู้ตัว.....
ไม่ใช่เพราะฉันไม่เคยพบเคยเห็นคนที่จะเดินตามความฝันในโลกมายา
ยังมีเด็กหนุ่ม เด็กสาวอีกหลายคน ที่วนเวียน..ที่ฉันเคยพบเห็น...ที่มีความฝันอยากจะเข้าวงการบันเทิง แต่ฉันยังไม่เคยเห็น...แววตาที่มุ่งมั่น พยายามมากขนาดนี้มาก่อน จึงอาจทำให้ติดตามไปโดยไม่รู้ตัว...(อาจเป็นเพราะเป็นญาติของเพื่อนด้วยกระมัง)
ฉันพยายามวิเคราะห์....ก็ยังไม่ได้คำตอบ
พยายามนึกถึงวันแรก วินาทีแรกที่มีแรงผลักดันอะไรบางอย่างให้นึกถึงเวปบอร์ดแห่งนี้ ที่ ๆฉันคุ้นเคย เข้ามาอ่านเล่นยามบันเทิง หาข้อมูล ฯลฯ...
อะไรทำให้ฉันกดแป้นลงคีย์บอร์ด เล่าเรื่องเด็กผู้ชายคนหนึ่ง.....ให้กับใครก็ไม่รู้ และไม่รู้ว่าจะมีใครอ่านหรือเปล่า...และฉันก็ทำลงไป...
ฉันจำได้แต่ว่า...เด็กคนนั้นกำลังจะแพ้ เด็กคนนั้นกำลังเศร้า...ฉันมองแววตาเค้าผ่านจอทีวี กล้องจับภาพเค้าในวันประกาศผลกลางสัปดาห์วีคร้องเพลงร็อค...
เค้ารู้ตัวว่าเค้ากำลังจะแพ้ กำลังหมดแรง...และภาพต่อจากนั้นหรือบทสัมภาษณ์ต่อจากนั้นคือ...เค้าดีใจที่ผ่านมาถึงตรงนี้แล้วและไม่ห่วงอะไรแล้ว ไม่มีความกดดัน เค้าคิดว่าเค้ากำลังจะขึ้นเวทีประกวดร้องเพลงสุดท้ายในวีคลูกทุ่ง....
ความสงสารเค้าจับใจเกิดขึ้น...ประกอบด้วยความรู้สึกผิด...
ฉันไม่เคยไปเชียร์เค้าเลยที่สนามแข่งขันจริง แม้เพื่อนจะชวนตั้งแต่ต้น...ไม่เคยไปให้กำลังใจติดขอบเวทีเลย
แล้วฉันจะทำอะไรได้บ้าง...เพื่อช่วยเหลือเค้า และเหตุใดจึงนึกถึงที่แห่งนี้ขึ้นมาได้
ฉันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ทำลงไปในวันนั้น จะส่งผลแบบใด จะช่วยอะไรน้องได้บ้าง เพราะฉันไม่เคยเขียนหรือโพสอะไรยาวๆ ลงในพันทิป แต่ด้วยความรู้สึก บอกแค่ว่า...ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
ฉันทำมัน ด้วยความสุข.....
และฉันเริ่มต้นไปที่มูนสตาร์ ด้วยความสุข....
ทุกวันนี้สิ่งที่ฉันทำไปทุกๆ อย่าง มันมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร ฉันไม่รู้แต่ฉันประเมินแล้วว่าฉันมีความสุข...มิน่าเวลาสำหรับฉันมันถึงผ่านไปรวดเร็ว
ฉันมานึกย้อนเวลาในวันนี้ ก็ด้วย...ภาพบางภาพที่เกิดขึ้นมาไม่กี่วันมานี้เอง...
ภาพในงานคอนเสริต์ใหญ่งานหนึ่ง...ที่ฉันได้ชมผ่านคลิป ฉันได้เห็นน้องยืนในฐานะศิลปินบนคอนเสิรต์ใหญ่ กับศิลปินรุ่นพี่ที่ฉันชื่นชอบมาก ๆ อ็อฟ และไอซ์
ภาพที่ฉันเห็น ไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ฉันคุ้นเคย...
ฉันเหมือนกำลังนั่งดูคอนเสริต์ศิลปินมืออาชีพ...เค้าทำหน้าที่ของเค้าบนเวที
ถึงวันนี้ฉันถึงได้นึกถึงความคิดตัวเองที่เคยคิดไว้ว่า "เขาจะไปได้ไกลขนาดไหน"
"เขาไปได้ไกลขนาดไหน" คำพูดที่เขาเล่าสู่ให้ฉันฟังคงเป็นคำตอบให้ฉันได้ว่า...
"แม่นั่งดูคอนเสริต์อยู่ข้างล่าง...เค้าร้องไห้ ตอนกันยืนอยู่บนเวทีกับสามคนกับพี่อ็อฟ พี่ไอซ์ แม่ร้องไห้ และแม่รำพึงรำพันว่า..อ้ายตัวน้อย ๆ ของเราเค้าขึ้นไปอยู่บนนั้นได้อย่างไร..."
ฉันบอกว่าฉันภูมิใจในตัวเขาเช่นกับอีกหลายๆ คน เขาตอบว่า..แม่เขาก็เช่นกัน แม่เขากำลังร้องไห้ด้วยความภูมิใจเมื่อเขายืนบนเวที....
ฉันชมเขาเหมือนเช่นทุก ๆคนชมเขาให้ฉันฟังหลังจากดูคลิป การพัฒนาของเขาชัดเจนขึ้นมาก โดยเฉพาะการเต้น และการแสดงไลฟ์....(ฉันบอกว่าพัฒนา แต่ไม่ได้บอกว่าเก่งที่สุด ^ ^ ฉันบอกว่าเขาเก่งมาก)
เขาตอบกลับมาว่า...
เขาต้องขอบคุณพี่บอย...พี่บอยสอนและเคี่ยวเขาและทุก ๆ คนจนละเอียด เมื่อครั้งการแสดงคอนเสริต์บอยสตอรี่ที่ผ่านมา ให้ประสบการณ์อันมีค่าแก่เขาในการพัฒนาการแสดงบนเวที เพราะประสบการณ์ในคอนใหญ่ครั้งนั้น เขาคิดว่าทำให้เขาทำได้ดีขึ้น...
เขาไปได้ไกลขนาดไหนหนอ......
เขาบอกเล่ากับฉันว่า วันล่องเรือเปิดอัลบั้ม เขาเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้เยอะแยะมากมาย...สำหรับแฟน ๆของเขา หยอกแกล้ง เพราะรู้ว่าฉันคงไม่ได้ไปในวันสำคัญนั้น...
อืม...เขาไปไกลขนาดจะมีอัลบั้มแล้วเหรอ......
และเขากำลังมีคอนเสริต์ส่วนตัวบนเรือสำราญสุดหรูเหรอ.....โดยที่บัตรขายหมดในเวลาเพียงสองชั่วโมง !!!!
แม่เจ้า.....
เขามาไกลกว่าที่ฉันคิดอีกแหน่ะ....
เขาจะไปได้ไกลขนาดไหน...ฉันลองประมวลอีก
วันที่เขาแข่งขันเกมส์โชว์ชนะรางวัลใหญ่เขาเป็นข่าวหน้าหนึ่ง นสพ.บันเทิง มีคนดีใจกับเขามากมาย หรือในวันที่เขาประสบข่าวลือเรื่องอุบัติเหตุกับพี่บี้ ช่องทางการสื่อสารถึงเขาทั้งหมด มันล่ม มันแจม ทั้งเวปไซต์ เฟซบุ๊ค เพราะมีคนเช็คข่าว หรือแม้กระทั้งสื่อบันเทิงใหญ่ ยังให้ความสำคัญกับ "ข่าวลือ" ของเขา.....อืม......
"นี่..ๆ สาว ๆ เค้าเป็นห่วงกันทั้งบ้านทั้งเมือง หัวใจจะวาย"
"อ้อๆ สาวใหญ่ๆ กันทั้งนั้นหรือเปล่าก๊าฟฟ" 5555
"โหย...ทั้งสาวเล็กสาวน้อย สาวใหญ่สาวยักษ์ทั้งเมืองเลย"
และฉันยังแอบได้ยินมาว่า...สาวๆ บางคนตื่นตระหนกกับข่าวลือ โทรไปร้องไห้สะอึกสะอื้นกับคุณพ่อของเขา (555)
นี่เขามาไกลขนาดเขย่าขวัญสาวๆ ทั้งเมืองได้ยังไงนี่.....
ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาจะไปได้ไกลอีกขนาดไหน
รู้แต่ว่าสิ่งที่เขาต่อสู้มาตลอด ไม่ใช่แค่ชั่วระยะเวลาที่เราเห็นผ่านจอเมื่อแปดเดือนก่อน หรือตั้งแต่เดอะสตาร์ 5 เท่านั้น
เขาต่อสู้เพื่อความฝันจะเป็นนักร้องมาตลอดตั้งแต่เขาอยู่บนโลกนี้...(เค้าเริ่มร้องเพลงเป็นฉายแววตั้งแต่ตอนอนุบาลโน่นแน่ะ)
และเขาเชื่อในความฝันของตัวเอง แม้เขาจะล้มลุกคลุกคลานแค่ไหน เขาไม่เคยหยุดเชื่อในตัวเอง...
เวลาผ่านไปรวดเร็ว เขากำลังมีความสุขกับสิ่งที่เขาฝันไว้แล้ว เขากำลังได้รับอะไรเพิ่มเติมจากความฝันนั้น ชื่อเสียง โอกาสทางงานบันเทิงต่าง ๆ
ฉันแค่หวังว่า ถึงแม้เวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว...หากเวลานั้นเป็นเวลาแห่งความสุข ฉันก็จะยอมใส่ปีกให้เวลาให้โบยบินไปอย่างอิสระ...
เพราะความสุขและเวลาที่เขาสร้าง...มันมีค่าสำหรับหลายคนจริงๆ
ปล. และบทบาทการเป็น "แฟนคลับ" ของฉัน จะไปได้ไกลขนาดไหนน้อ เฮ้อ
แถมๆๆๆ
นอกจากการพัฒนาเรื่องอาชีพแล้ว
ทักษะเพื่อทำมาหากินเขาก็ไม่น้อยหน้า เมื่อฉันเห็นเขาหยิบตลับแป้ง รองพื้น ฯ,ฯ อุปกรณ์สำคัญสำหรับศิลปิน
เขาบรรจงละเลงอย่างคล่องแคล่ว...จนฉันแอบทึ่ง อึ้ง...
"นี่แต่งหน้าเก่งกว่าพี่หน่อยอีกแหน่ะ"
"เอ่อ อันนี้แค่เบสิค ยังไม่เฉดดิ้งนะ" ตอบมาหน้าตาเฉย
เหอเหอเหอเหอ กร๊ากกกกก ๆๆๆๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น