หงส์เหนือมังกร

ฟ้าดูมืดมน
มองทางไหน อ้าง ว้างเหน็บหนาวใจ
แทบไม่เห็น หน ทางจะก้าวไป
แต่ต้องจำ ฝืนทน เผชิญ

ฟ้าดูหมองมัว
แหละภูผา แกร่ง ขวางทางก้าวเดิน
หากจะไป ต้อง บินให้สูงเกิน
ฝ่าพายุ เบื้องบน สู่ปลายขอบฟ้า

หมื่น ทาง ยาวไกล แค่ไหน
หมื่น พัน ภัยพาล ใดๆ
หนึ่ง ใจ ยืน ยัน จะไป
ไม่ มี วันยอม เลิกรา

ตราบ ใด ใจยัง ไม่ท้อ
ขอ บิน ไป บน เวิ้ง ฟ้า
ฝ่า ฟัน โภย ภัย นานา
ให้ถึงปลายทาง สักวัน

หวังเพียงไม่นาน
จะพานพบ กับ ฟ้าที่สวยงาม
ได้แต่หวัง ไว้ ตรงปลายเส้นทาง
จะได้พัก หัว ใจ กับ ฝัน ที่รอ คอย

หมื่น ทาง ยาวไกล แค่ไหน
หมื่น พัน ภัยพาล ใดๆ
หนึ่ง ใจ ยืน ยัน จะไป
ไม่ มี วันยอม เลิกรา

ตราบ ใด ใจ ยัง ไม่ท้อ
ขอ บิน ไป บน เวิ้ง ฟ้า
ฝ่า ฟัน โภย ภัย นานา
ให้ถึงปลายทาง สักวัน

หวังเพียงไม่นาน
จะพานพบ กับ ฟ้าที่สวยงาม
ได้แต่หวัง ไว้ ตรงปลายเส้นทาง
จะได้พัก หัว ใจ กับ ฝัน ที่รอ คอย

เมื่อถึงครา..ต้องเขียนกระทู้อำลาบอร์ด ^^

สวัสดีค่ะ ชาวสมาชิกห้อง The Star Fan Club ที่น่ารักและผูกพันกันมาโดยตลอดทุกท่าน...

กระทู้นี้ว่าจะลุกขึ้นมาเขียนตอนตีหนึ่งของเมื่อคืนก็กลัวจะยาว ไม่ได้หลับได้นอน  ซะงั้น เลยมาเขียนตอนกลางวันดีกว่านะคะ.....

สำหรับท่านที่ได้รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยมีห้อง The Star 6 ก็คงจะมักคุ้นกันดี โดยเฉพาะแฟนคลับน้องกัน ในพันทิป หรือที่อื่นๆ ที่ได้อ่านเดลี่เล่าความกากตัวพ่อ ของเดอะสตาร์เรา...ส่วนท่านที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ก็ไม่ต้องตกใจกับ log in  นี้นะคะ เพราะเริ่มเล่นพันทิปมานานโข แต่ว่าเพิ่งจะมาตั้งกระทู้เป็นเรื่องเป็นราว ก็เนื่องด้วยมนต์ดำของน้องกันเค้าแหละค่ะ ^ ^

จำได้ว่ากระทู้แรกที่เขียน คือวันที่ 24 มีนาคม 2553 ในวันที่น้องยังอยู่ในบ้าน...ได้เขียนเล่าเรื่องราว ที่ประสบพบเจอน้องตั้งแต่ก่อนประกวดเดอะสตาร์ ตั้งแต่ยังเป็นเด็กกากอยู่เลยค่ะ...

ก่อนหน้าเขียนกระทู้นี้...ก็เข้าไปซุ่มอ่านชาวบ้านเค้าวิพากษ์วิจารณ์ สุมหัวกัน 55 เมาส์เรื่องการประกวด แต่ไม่ค่อยกล้าโพสสักเท่าไหร่

จนน้องมาจนมุมวีคร็อคนั่นแหละค่ะ สงสารจับใจ เมื่อเห็นหน้าเค้าบนจอ เลยมาเรียกคะแนน (555 พูดเล่น นะคะ) มาเล่าเรื่องราวความตั้งใจจริงของน้องให้สมาชิกแถวนี้ได้ฟังกันบ้าง....เพราะคงช่วยน้องได้ไม่มากมายไปกว่า ให้กำลังใจอยู่ห่าง ๆ

จากวันนั้นถึงวันนี้ นับได้เกือบแรมปี ที่เฝ้าวนเวียนอยู่หน้าจอ ห้องนี้....

ปฏิเสธไม่ได้ว่า การเขียนกระทู้ในพันทิป ได้นำมาซึ่ง "สัมผัสใหม่แห่งการนอน" 555 มาให้โดยไม่รู้ตัว ทั้งเรื่องสุข เรื่องเศร้า เรื่องแสบ เรื่องกาก

และนำมาซึ่งมิตรภาพจากบุคคลที่เราไม่เคยรู้จักมาก่อน (อ้อ เจอญาติ เจอคนรู้จักในนี้หลายคนเหมือนกันนะคะ โดยบังเอิญ)

แต่ก็ต้องยอมรับว่า โดยรวมสนุกและมีความสุขมากกว่าเมื่อได้เขียนเรื่องราวของน้อง จึงเขียนมาต่อเนื่องเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยมา (ทำเหมือนเป็นสิบปีแล้ว 555) พอสมควร......

มาถึงวันนี้...คิดว่า สิ่งที่เราอยากทำให้น้องก็คงประสบผลสำเร็จในระดับที่ตัวเองพึงพอใจแล้วนะคะ ข่าวสารเรื่องราวของน้องต่างๆ เดี๋ยวนี้มีให้ได้เสพ ได้ติดตามกันจากหลายๆ แหล่ง ...ก็เลยคิดว่า

ถึงเวลาอันควรที่จะหยุดกดแป้นคีย์บอร์ด  แล้วนะคะ

จริง ๆ ตอนแรกก็นึกในใจว่า หากหายไปเลย ก็จะเป็นการเสียมารยาท (^ ^) ควรจะมาบอกกล่าวคนที่เค้ายังรออ่านเรื่องราวของน้องอยู่บ้าง ให้ได้รับทราบกันน่าจะดีกว่า...(มารยาทงามจริง ๆ อิอิ)

ปล. จริง ๆ ก็คิดถึงคนแถวๆ นี้แหละค่ะ ถึงมาบอกกล่าวกันไว้ก่อน

อย่างไรก็ตามแต่ ก็ยังคงแวะเวียนมาซุ่มหรือพูดคุย (55) ในบ้านต่างๆ อยู่นะคะ เนื่องด้วยที่นี่ก็เป็นอีกที่หนึ่ง ซึ่งมีเพื่อน ๆที่ได้รู้จักมักคุ้น ทำงาน ( ให้ดาว) ด้วยกันอยู่หลายคน....หลายบ้าน

สิ่งที่อยากจะบอกกล่าวกับทุกท่านก็คือ เรื่องจริง ที่ถ่ายทอดในพื้นที่แห่งนี้นั้น...จะเป็นความทรงจำที่สวยงามเสมอ เมื่อ Nu_Nano นึกถึงมัน...และ

ขอขอบคุณทุกท่าน สำหรับมิตรภาพ ไมตรีจิตที่มอบให้มาโดยตลอด

และที่สำคัญ

ต้องขอโทษด้วยหากการเขียนที่ผ่านมาอาจทำให้บางท่านรู้สึกไม่ดี โดยที่ผู้เขียนมิได้มีเจตนาและมิได้ตั้งใจ ก็ขออภัยมาอีกครั้งนะคะ

ในวันข้างหน้า...

ดาวของเรา จะยังคงส่องแสงเปล่งประกายงดงามมากขึ้นอีกแค่ไหน..

เพียงแต่อยากให้รู้ว่า...คน ๆ นี้ก็ยังคงเฝ้ามองดาวจากบนพื้นดิน และเป็นกำลังใจให้โดยตลอด

ขอให้น้องก้าวไปเรื่อย ๆ กับทางแห่งความฝันน้อง...

ขอให้น้องมีความสุขเสมอกับทางที่น้องเลือก....

ขอให้น้องประสบความสำเร็จกับสิ่งที่น้องอยากจะเป็น...

และขอให้น้องได้สู่จุดสูงสุดแห่งการเป็นนักร้องอาชีพ ที่ทุกคนจะต้องพูดถึงไปอีกนานแสนนาน

คน ๆ นี้ และอีกหลาย ๆ คนในพื้นที่แห่งนี้ ยังคงเป็นกำลังใจให้เสมอ

ขอบคุณทุกท่านจากใจจริงอีกครั้ง และขอโบกมืออำลาบ๊ายบาย กระทู้เดลี่ ด้วยหัวใจที่มีความสุข

ขอให้ทุกท่าน...มีความสุข สมปราถนา สุขภาพสมบรูณ์แข็งแรง ความสุขใดที่ท่านได้ให้กับผู้เขียน ขอให้ความสุขนั้น คืนกลับสู่ท่านอีกร้อยเท่าพันเท่าทวีคูณนะคะ

ขอบคุณน้อง กัน นภัทรด้วย ...ที่ทำให้เกิดเรื่องราวน่ารัก ๆมากมายมาถ่ายทอดให้กันฟัง...และขอบคุณน้องและครอบครัวที่มองเห็นคุณค่าในการเขียนเรื่องราวเหล่านี้

เรายังคงมี " กันและกัน" เสมอนะคะ

กร๊ากกกก อย่าเพิ่งเหวี่ยงนะคะ 555 (แซวๆ )

เข้ามาสู่โหมดตอบคำถามนะคะ ^ ^ 

เพราะว่าหลังจากนี้คงไม่เขียนเดลี่แล้วค่ะ ^ ^  ข่าวสารอื่นๆ ของน้องมีติดตามกันมากมายขึ้นเรื่อย ๆค่ะ อีกอย่างหนึ่ง ตัวเองคิดว่าระยะเวลากำลังพอเหมาะพอดี สำหรับการเขียนเรื่องราวเหล่านี้แล้วค่ะ ^ ^ (คิดเอาเองนะคะ 555)

ยินดีตอบทุกคำถามที่ตอบได้นะคะ

ก็ไม่ได้หายไปไหนนะคะ จะคอยซุ่ม คอยแหย่คนแถวๆ นี้ไปตามอารมณ์ค่ะ ^ ^ แต่การเขียนเป็นกระทู้เรื่องราวเดลี่ต่างๆ  คงหยุดไว้ประมาณนี้ดีกว่า ให้เป็นความทรงจำที่สวยงามสู่อนุชนรุ่นหลัง (555) เว่อร์ไปไหมคะ

อย่างน้อย ใครอยากรู้เรื่องราวกาก ๆกวน ๆ สวยงามๆ ก็ต้องไป search ใน google เอา อิอิ

ไม่มีอะไรในกอไผ่ ไม่มีเหตุผลใด ๆ ให้หยุดรักกันนะคะ

เหตุผลของแม่ลูกสอง ผู้ต้องยังออกไปทำมาหากิน หาค่าเทอมลูกน้อย 555 และยังต้องดูแลสามี บ้าน ลูกน้อง ฯลฯ

ล้วน ๆ ค่ะ

อีกอย่าง นึกถึงใจคนรอเรื่องราวค่ะ มาแล้วไม่เจอ ก็คงไม่ดี บอกกล่าวกันไว้ก่อน จะได้ไม่โดนทวงหนี้ 5555 // หยอกเย้านะคะ ^ ^

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา....ค่ะ

อีกประการดาวเรา เค้าเป็นที่โด่งดังแล้ว การเขียนเรือ่งราวก็ต้องกลั่นกรองไตร่ตรองมากขึ้น ความสามารถยังไม่ขั้นเทพค่ะ เดี๋ยวจะเขียนออกมาได้ไม่ดี ^^ แล้วคนที่จะแย่คือน้องมากกว่าเราๆ ค่ะ ^ ^

จำได้ค่ะ น้องคนตัวเล็กคนนึง ได้เขียนเล่าเรื่องราวของตัวเองในพันทิป และเรื่องของน้องกันที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจขึ้นมาอีกครั้ง

เก็บเรื่องราวที่สวยงามเหล่านี้ไว้นะคะ

พี่หน่อยว่า...ในชีวิตคนเรา ไม่กี่ครั้งที่จะได้เจอะเจอกับแรงบันดาลใจแบบนี้...

คุณหมูแดงด้วยค่ะ จำได้ว่าคุณหมูแดงติดตามกันตั้งแต่เด็ก ๆ และโชคชะตาก็ดลบันดาลให้มาเจอกันอีกครั้งในวันที่ชีวิตผิดหวัง

เรื่องราวของคุณทั้งสองสวยงามมากค่ะ

ฝากหัวใจให้ "กัน" เอาไว้ก่อน ที่เราจะต้องห่างเหินไป...

หากว่าเรา ลำบากอยู่หนใด ...หัวใจก็ยังมี "กัน" ดูแล...

อาจจะมีบางคราว เราพบใครใหม่ อาจหวั่นไหวไปตามประสาคนไกล "กัน"

แต่เรายังมีใจ "กัน" ไว้ไม่หวาดหวั่น...

จะไม่เหลือดวงใจที่คิดเผื่อ....ใคร....

ครั้งแรก และครั้งเดียว....ที่นี่...5555

คุณหน่อยค่ะ รับแอดเป็นแสน แต่ไม่มาดู FB เลยมันก็เหงานะค่ะ อิอิ รู้ว่างานเยอะ แต่ก็คิดถึงเนอะ คุณหน่อยว่าไหมค่ะ
============
ว่าค่ะ ว่าตล่อด ๆๆ เช่นกัน
แต่หูซ้ายทะลุหูขวาค่ะ 555

หูใครรู้กันนะคะ ^^


พี่ศิริกานดา น้องนัดอย่าเศร้า...ลาทีมิใช่ลาจาก
เดินเล่นอยู่แถว ๆ นี้ แต่คงเห็นไม่บ่อย ๆ เท่านั้นแหละจ้า.....

ใครเจอผญ. หน้าตาแบบในรูปข้างตัน ตามรายทาง...ทักทายกันได้นะคะ 5555

กลับมาทักทายกันแน่นอนในบ้าน นะคะ รักเช่นกันค่ะ

ถึงเวลาไปจ่ายตลาดให้ลูกนกที่บ้านสองตัวแล้วค่ะ แต่ยังมาเกาะติดกระทู้นี้นะคะ  อยากระบายความในใจอันอัดอั้นประการใด จะกลับมาตอบกระทู้แน่นนอนค่ะ ไหน ๆ เป็นกระทู้อำลาแล้ว คืนนี้เจอกันนะคะ ^ ^

ตล็อด ตล่อด ๆ

แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ว่าจะไม่เสียน้ำตาแล้วนะ ร้องไห้จนได้ คนบร้าๆๆๆๆ T T

รักเสมอ รักเช่นกัน

ถึงไม่มีเดลี่ให้อ่าน ขออนุญาตใช้เส้นใยสายสัมพันธ์เหล่านี้...ขอแรง ทำประโยชน์ให้สังคม ให้ประเทศชาติบ้างเป็นครั้งคราวนะคะ ^ ^ สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งกัน วาจะร่วมมือกัน  ในโอกาสต่อไปในบ้านต่าง ๆ ค่ะ ^^

เราทุกคน...อยู่เพื่อรอการจากไป

สิ่งที่ตั้งใจไว้ คือจะจากไปอย่างไรให้สวยงาม

คิดว่าเส้นทางเดลี่ จบอย่างสวยงามแล้ว มันจะอยู่ในความทรงจำที่ดีตลอดไป

แต่เส้นทางชีวิตเรานี้ ยังคงต้องเดินต่อไป

สร้างสิ่งสวยงามกันต่อ เพื่อการจากไปอย่างมีคุณค่า

หากคิดเรื่องดี ๆ ที่มีคุณค่าเล็ก ๆ กับสังคมบ้าง จะกลับมาขอแรงที่นี่นะคะ

โอ่.................................เค้........................

หนุ่มน่ากอด...หนุ่มชอบกอด ^-^

อากาศหนาวเย็นลงแบบฉับพลันเช้าวันนี้ที่กรุงเทพ ทำให้คุณอยากจะซุกไออุ่นๆ ในอ้อมแขน ของใครบางคนไหมคะ

เค้าว่ากันว่า....

พท.หนึ่งตารางนิ้วผิวหนังของผู้หญิงมีประสาทรับความรู้สึกมากกว่าผู้ชาย เลยทำให้ผู้หญิงชอบการสัมผัสมากกว่า ตามหลักการทางวิทยาศาสตร์ อิอิ สาว ๆ แถวนี้ ทั้นหนังตึงหนังไม่ตึง แต่ก็คงอยากให้กอด อยากให้คนสัมผัสพอ ๆ กันใช่ไหมคะ ^ ^

อากาศหนาวเย็นลงแบบฉับพลันเช้าวันนี้ที่กรุงเทพ ทำให้คุณอยากจะซุกไออุ่นๆ ในอ้อมแขน ของใครบางคนไหมคะ

เค้าว่ากันว่า....

พท.หนึ่งตารางนิ้วผิวหนังของผู้หญิงมีประสาทรับความรู้สึกมากกว่าผู้ชาย เลยทำให้ผู้หญิงชอบการสัมผัสมากกว่า ตามหลักการทางวิทยาศาสตร์ อิอิ สาว ๆ แถวนี้ ทั้นหนังตึงหนังไม่ตึง แต่ก็คงอยากให้กอด อยากให้คนสัมผัสพอ ๆ กันใช่ไหมคะ ^ ^



ยิ่งถ้าเป็นกอดสัมผัสจากสิบหนุ่มปกแพรว ฉบับ สิบหนุ่มน่ากอด 2010 แล้ว

พระเจ้า....กอดแล้วตายก็ยอมค่ะ 5555

ปล.มิได้มาโหมดหื่นนะคะ เห็นน้อง บนปกแล้วใครไม่หวั่นไหวก็เกินไปแล้วค่ะ ^^

อ้า...แล้วยิ่งเห็นน้องของเราเค้าติดโผ (กอด) ของหนุ่มฮอตกับเค้าด้วยก็อดภูมิใจไม่ได้นะคะ เอ้อ....เมื่อไปยืนรวม ๆ อยู่กับเค้าแล้ว เจ้ากัน นภัทรก็น่ากอดใช่เล่นสิ! ดูสายตาสิคะ ใครสอนนี่ 555 ยิ้มกรุ้มกริ่มเล็ก ๆตรงมุมปากนั่นอีกต่างหาก

อืมเป็นหนุ่มอายุ 20 แล้ว ^^ น่ากอด แถมยังชอบกอดด้วยสิ !

กอดอันประทับใจของกัน นภัทรที่พี่หน่อยเคยเห็น.......มันน่ารักน่า (โดน) หยิก จริง ๆค่ะ ทุกท่าน



มีอยู่วันนึง...คุณพ่อมาหาน้องที่กรุงเทพฯ มารอน้องตั้งแต่บ่าย ๆ กว่าน้องจะมาก็ดึกโน่น ภาพที่พี่หน่อยเห็นจึงน่ารักมากมาย

กันกระโดดกอด เอาเท้าสองข้างขึ้นมาไขว้ตรงสะเอวคุณพ่อเลยค่ะ 5555 คุณพ่อก็กอดเข้าสะเอวซะงั้น เหมือนเด็ก ๆ เลยค่ะ

หากท่านเจอ กัน นภัทรวันไหน เค้ามีเวลาสักนิดหยุดทักทายท่านในวันอารมณ์ดี ๆ ท่านอาจจะโดน "มา...ขอกอดดดดดหน่อยยยย " ^ _^

เช่นในงานวันเกิดหนุ่มกัน นภัทรเค้า มีแขกรับเชิญที่น่ารักเสมอ พี่แจ็คการีน แห่งทีวีพูลมาทำหน้าที่รายงานข่าว พร้อมกับอวยพรวันเกิดน้องด้วย ก่อนกลับ พี่หน่อยเห็นคุยกันอยู่พักนึง (มองจากระยะไกล ๆ ค่ะอ่านปากกันเอา 555) ตอนแจ็คการีนกำลังหลังจะกลับ

"มากอดหน่อย" น้องกันเอื้อนเอ่ย

น้องแจ็กการีนน่ารักมาก รีบส่ายหัว ปฏิเสธ....

กันหัวเราะหึ ๆ (แกล้งเค้าแหละ)

คือว่าท่ามกลางสายตา แฟนคลับนับร้อย น้องแจ็กการีนคงเกรงใจน่ะค่ะ 5555 วันนั้นน้องแจ็กการีนได้เฉาก๊วยถุงใหญ่จากแฟนคลับกับไปด้วย น่ารักจริง แฟน ๆกัน

ภาพกอดอันอบอุ่นที่ทุกท่านเห็นกันไปแล้วก็คือน้องกอดนัวเนียคุณแม่ในวันแม่ น่ารัก ดูอบอุ่นจริง ๆค่ะ อีกหนึ่งกอดสู่ผู้หญิงที่เค้ารักที่สุดในชีวิต ^ ^

ส่วนผู้หญิงอีกท่านที่เป็นที่รักเคารพของน้องกัน ก็ถูกขอกอดเสมอ ^ ^ แต่ภาพที่น่า (ถีบ) หยิก 555 คือการขอกอดคุณอา แบบกวน ๆ ของน้อง "มา กอดหน่อย" ทั้งที่ตัวเหม็น ๆ จากการเล่นกีฬามา แล้วหน้าตาก็กวนโอ๊ยแบบ จะแกล้งสุดริด...ใครจะกอดลงคะ แหวะ เดอะสตาร์ก็เหม็นได้นะคะ ^ ^ 555

แพรวสุดฉบับนี้ วางแผงแล้ว

คงไม่ผิดหากคราวหน้าท่านมีโอกาสเจอะเจอสิบหนุ่มตามภาพนี้แล้ว จะเอื้อนเอ่ยสักนิด...

"ขอกอดหน่อยนะคะ"

ก็เค้าน้อมรับตำแหน่งหนุ่มน่ากอดกันไปแล้วนี่นา 5555



สวัสดีค่ะทุกท่าน มากอดดด กันเร็ว ^ ^

ปล.หากมารอฟัง กอดของนภัทรกับสาว ๆ ละก็ ยังไม่เคยเห็นค่ะ คริคริ ^ ^

เมื่อความสุขมาพร้อมกับกัน...

ขอถวายพระพรเนื่องในวันคล้ายวันพระราชสมภพ ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

และ

สวัสดี แฟน ๆเดอะดาวทุกท่านจาก อำเภอชายแดนสุดหนาว....แม่สาย เชียงรายค่ะ

อากาศชวนโรแมนติก เหมือนติดแอร์ทั่วเมืองแบบนี้ คิดถึงทุกท่านมาก ๆค่ะ อยากให้มาด้วยกัน 555 วันพ่อปีนี้ มีแต่เรื่องดี ๆ จนอดมาทักทายคนรักกันทุกท่านไม่ได้ค่ะ

ท่านที่กำลังท่องเที่ยวอยู่ในวันหยุดยาวแบบนี้ก็ขอให้มีความสุขมาก ๆนะคะ ส่วนท่านที่อยู่กรุงเทพ ก็ไม่ต้องเสียอกเสียใจ ในกรุงเทพฯ ช่วงวันพ่อ...มีสถานที่มากมายให้ไปเที่ยวชมงานกันนะคะ

หนาวจังๆๆๆ ^^

วันหยุดยาวนี้ ก่อนพาตัวเองหนีมาพักผ่อนก็ได้มีโอกาสพบปะพูดคุยกับน้องเสือเค้าบ้าง ด้วยความบังเอิญ 555 เนื่องจากเจ้าตัวยุ่งเป็นพัลวัน โดยเฉพาะช่วงระยะหลัง ๆ มีงานเยอะแยะมากมาย งานอัลบั้มเดี่ยวเอยอะไรเอย ไม่ค่อยได้มีเวลาอัพเดทข่าวสารกันค่ะ ^^

แต่น้องก็ยังน่ารักและกากเช่นเดิม  เจอเค้าช่วงนี้ก็ไม่ลืมโปรโมตละครที่ตัวเองกำลังจะเปิดกล้องเรื่องแรกเร็วๆ นี้แน่นอนค่ะ "เรือนแพ"

และสำหรับ MV แสบสะท้านปฐพี (กันบอกว่า concept แหยม ยโสธร 555 หรือแหนมไม่ทราบได้ 555 มาก ๆ 55) ก็จะออนแอร์ทาง ACT วันที่ 8 นี้นะคะ อย่าลืมติดตามชมกันได้ค่ะ

เพลงประกอบละคร "เรือนแพ" นั้น น้องตั้งใจร้องมาก  ๆ (และคงจะเพราะมาก ๆด้วย) แต่ว่ากว่าน้องจะผ่านมาตรฐานของคุณบอยนั้นได้ แน่นอนต้องโดนแก้ให้อัดใหม่อยู่แล้ว 555 คุณบอยพิถีพิถันจริง ๆค่ะ

กันคงจะนำความสุขมาให้พวกเรา ผ่านทางจอแก้วอีกแล้ว นอกเหนือจากเสียงเพลง น้องบอกว่า ละครเรื่องนี้ น้องตั้งใจมาก ๆ แต่ก็แอบกังวลว่าจะทำได้ดีไหมก็เพราะเป็นเรื่องแรกค่ะ ^^ ละครพีเรียดแบบนี้ นภัทรเค้าไป ฟิตติ้งมาแล้ว...คงจะหน้าตาเข้ากับเสื้อผ้าดีแท้เนอะ 555

สำหรับดาราก็คับคั่งเต็มแก้ว ฟังจากชื่อที่น้องบอกมาแต่ละคน ฝีมือทั้งนั้นค่ะ ต้นสังกัดนำเรื่องนี้มารีเมคอย่างตั้งใจจริง ๆนะคะ รอชมๆๆ ^^  (คงมีข่าวออกมาให้เราได้ยินกันเร็วๆ นี้ค่ะ ^^)

แอบดีใจแทนน้องที่จะได้เล่นละครคุณภาพอีกเรื่องนึงค่ะ ^^

นภัทรนอกจากจะทำงานหนักเพื่อนำความสุขมาให้พวกเราทุก ๆ คนแล้ว เค้าไม่ลืมที่จะหอบความสุขไปเยี่ยมคุณยายทู้กคืนนนน  ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน เลิกงานแล้วน้องก็ตรงไปเยี่ยมคุณยายทันที

สำหรับท่านที่เป็นห่วง ก็สบายใจได้นะคะ ตอนนี้คุณยายอาการดีขึ้นกว่าวันแรกมาก ๆ แล้วคงน่าจะสักอาทิตย์ก็คงจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านได้ (อันนี้อัพเดทมาประมาณคืนวันศุกร์นะคะ )

คุณยายปานเริ่มเหวี่ยงค่ะ บ่น "เบื่อ อยากกลับบ้านแล้ว " ^ ^" 5555

ได้มีโอกาสไปเยี่ยมคุณยายสองครั้ง เมื่อวันแรก ๆ กับเมื่อวันศุกร์ อาการคุณยายดีขึ้นค่ะ  สื่อสารได้แล้ว

แต่อาจจยังไม่สามารถพูดสื่อสารตามที่คิดได้มากนัก แต่คุณยายทานข้าวได้ (ซึ่งดีมาก ๆค่ะ ) บอกถ่ายได้ค่ะ

เมื่อพูดคุยกับคุณยาย คุณยายก็พอตอบได้ เช่นทานข้าวแล้วยัง กินแล้ว ฯลฯ

ทั้งนี้ก็ขอบคุณทุกท่านที่เป็นห่วงถามไถ่กันมานะคะ

ล่าสุด...คณะครูจากโรงเรียนอนุบาลดอนเจดีย์ท่านน่ารัก ยกขบวนกันไปเยี่ยมคุณยายถึงข้างเตียง น้องกัน นภัทรได้ทราบข่าว ประจวบเหมาะกับเลิกงานเร็ว จึงรีบโทรไปดักคุณครูว่าให้รอกันด้วย ๆ อย่าเพิ่งรึบกลับ กันจะเข้าไปสวัสดี ^ ^

ทางคณะคุณครูท่านซึ่งเคยเห็นน้องกันแต่เล็กแต่น้อยทั้งนั้นก็ดีใจที่จะได้พบลูกศิษย์เช่นเดียวกับน้องกันค่ะ  บรรยากาศของการเยี่ยมไข้วันนั้นจึงชื่นมื่นเป็นพิเศษ เพราะลูกศิษย์ได้ไหว้คุณครู คุณครูท่านก็ได้ชื่นชมลูกศิษย์คนเก่ง

นภัทรก็กากใส่คุณครูตามความแสบค่ะ 5555 แซวคุณครูตลอดเลย คุณครูบางท่านพอเห็นนภัทรเป็นดาราแล้วก็เขินที่จะถ่ายรูปกับ นภัทรก็แซวค่ะ "ถึงกันจะเรียนไม่เก่งก็มาๆๆๆๆ ) กวักมือเรียกครู แล้วก็เหน่อน่าร้ากกกก ^^

เวลาลูกศิษย์กับคุณครูเค้าเหน่อกันไปมา มันน่ารักจริง ๆค่ะบอกไม่ถูก

แหน่ะ ยังนำความสุขเผื่อแผ่ครูบาอาจารย์อีกแหน่ะ ^^

ถึงนภัทรจะยุ่งแค่ไหนก็คิดถึงคนอื่นเสมอ ๆค่ะ ก่อนนัดคุณครูนภัทรก็ยุ่งอยู่แถวสยาม รีบมากกลัวไปไม่ทันเวลา จะโบก taxi ก็ไม่มี เลิกลั่ก ๆสุดท้าย ตัดสินใจนั่งตุ๊ก ตุ๊กกัน และด้วยความเกรงใจ เดอะสตาร์เลยหันไปมองหน้านิดนึงว่านั่งได้ไหม 555 น้องบอกว่า กันนั่งได้สบายอยู่แล้ว คุณนายสองคนนั่นแหละ นั่งได้หรือเปล่า 555

จากนั้นก็เดอะดาวก็ขึ้นตุ๊กๆ  หัวฟู ๆ บึ่งไปพบคุณครูและคุณยายค่ะ

แถมจะยังต่อราคาตุ๊ก ๆอีกแหน่ะ 5555 (ตัวพ่อจริง ๆ)

สร้างความสุขให้กับคนอื่นๆ มาเยอะแล้ว นภัทรไม่ลืมสร้างความสุขให้กับตัวเอง เล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยการถอย PS 3 มาพร้อมกับเกมส์อีกสามสี่แผ่น ในคืนก่อนเดินทางไปอุบล ฯ

หากท่านพบเห็นแววตาแดง ก่ำ ๆ ลงจากเครื่องนั่นแหละผลของความสุขเค้าแหละ 555

คุณน้ากันเห็นถุงเกมส์แซวกันว่า "คืนนี้ไม่นอนแน่ๆ "

กัน " จะ เหลือ เร้อออ"

โปรดใส่ซาวด์แทรกเหน่อสุพรรณกับคุณน้าค่ะ ^^

พี่หน่อยคาดว่า ณ.ขณะนี้ เวลานี้ ฮีก็คงเพลิดเพลินกับเกมส์ใหม่อยู่ค่ะ ทั้งนี้ทั้งนั้น ผู้ที่ช่วยแนะนำร้านแห่งความสุขก็คือ เฮียโตโน่ ขาเกมส์สุดรักของน้องนั่นเอง 555

(ปล.แผ่นเกมส์อะไรคะ ซื้อแล้วรวมกันแพงกว่าเกมส์อีก กากมาก ค่ะ 555 พูดตามประสาคนไม่เล่นเกมส์นิ)

สำหรับตัวพี่หน่อยเอง ก็ต้องขอบคุณน้องกันมาก ๆที่เผื่อแผ่ความสุขมาเป็นเพื่อน และมิตรภาพออนไลน์ ที่เขาเหล่านั้นมาพร้อมกับน้องกันจริง ๆ

เพระหากไม่มีกัน นภัทร พี่หน่อยคงไม่มีโอกาสได้รู้จักเพื่อน พี่น้อง เหล่านี้แน่นอน พี่หน่อยก็คงยังเป็นขาซุ่มพันทิป เล่นเฟซบุ๊คไม่เป็น...

เพราะน้องกันแท้ๆ สองสามวันมานี้ FB พี่หน่อยถึงกับมีอาการเกือบแตก....และพี่หน่อยก็ต่อมน้ำตาแตกไปแล้วอีกต่างหาก ^ ^

ความสุขเหล่านั้นมาเพราะการรู้จักน้องกันแท้  ๆ

วันนี้พิมพ์คำว่าความสุขหลาย ๆ รอบมาก ...ก็มันมีความสุขจริง ๆนี่คะ ^ ^

ขอบคุณทุกท่านสำหรับความสุขที่มอบให้ แม้จะเป็นเพียงข้อความเล็กน้อยก็ตามกค่ะ T T 

มันสร้างกำลังใจให้มากมาย... จะตอบทุกข้อความนะคะ ถึงมันจะเยอะ แต่ก็จะทำด้วยความสุขค่ะ....

ขอบคุณน้องกันด้วย ที่นำความสุขและมิตรภาพและพวกเขาเหล่านั้น เข้ามาในชีวิตพี่หน่อย

5555 คนจัดหนักคือคุณนายสองคนที่บังเอิญยังไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิดน้องต่างหากค่ะ 5555

บังเอิญไปยืนอยู่แถวนั้นวันที่เค้าอยากได้เกมส์ เลยรับมาหนักมากกก !!!

กร๊ากกก คุณยายปานเหวี่ยงน่ารักค่ะ 555

ใครไปเยี่ยมคุยกันจ็อก ๆ แจ็ก ๆ นาน ๆ

แกรำคาญ แกหันตูดให้คนพูดเลยค่ะ แล้วก็บ่นเบา ๆ

"คุยอยู่ได้ รำคาญญญ"

555555

ปล. นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าการไปเยี่ยมคุณยายที่ป่วยไม่ควรไปคุย จ็อก ๆ แจ็ก นะคะ ^ ^ หรือไปรบกวนนะคะ ^ ^

ปล.สอง วันนี้คุณยายเดอะสตาร์ก็โดนเมาส์ด้วยอิ อิ

เมื่อเวลาติดปีกบิน...

หลายๆ ครั้งเราได้ยินว่า..."เวลาที่เรามีความสุข มักจะผ่านไปเร็วเสมอ"

เวลาแห่งความสุขของคน คนนึง ช่วยสร้างเวลาแห่งความสุขให้กับคนอีกหลายร้อย หลายพัน หลายหมื่นคน...

ช่วงเวลาเพียงแค่ ไม่กี่นาที...ที่ถ่ายทอดความรู้สึกผ่านบทเพลง สร้างความสุขสำหรับคนฟัง เป็นบทเพลงที่สร้างเวลาแห่งความสุข และเวลาเหล่านั้นก็ช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน

......เวลาเหล่านั้นผ่านไปแล้ว ไม่สามารถย้อนกลับมาได้.....

เวลาแปดเดือนสำหรับหลาย ๆคน ที่ได้สัมผัสกับน้อง...ทำให้เปลี่ยนชีวิตความเป็นอยู่ ความสนใจ กิจวัตรประจำวัน เพื่ออุทิศเวลาเพื่อความสุข...ผ่านบทเพลง ผ่านคอนเสิรต์ ผ่านสื่อต่าง ๆ

หลายคน ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะได้เจอกับเด็กคนหนึ่ง แล้วทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทั้งที่ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่พี่น้อง ไม่ใช่คนรู้จัก...

และการเปลี่ยนแปลงนั้น นำมาซึ่งความสุขทางจิตใจ จากการเฝ้าดู เฝ้าชม การไล่ล่าติดตามความฝันของเด็กคนนั้น.....

เวลาของฉันก็เช่นกัน...กับคนที่ได้สัมผัสน้อง มันผ่านไปรวดเร็ว เหมือนเราอยู่ในความฝัน...

ฉันไม่ได้ติดตามน้อง เพราะเห็นน้องผ่านจอทีวี ฉันไม่ได้ติดตามน้อง เพราะได้ยินเสียงร้องของน้อง....หรือหลงรักในรูปพรรณชวนมองของเค้า...

ฉันติดตามเค้าเพราะแรงดึงดูดบางอย่างที่บอกไม่ได้ ตั้งแต่วันแรกที่เจอ หรืออาจจะเป็นเพราะ....ความรู้สึก

แว่บแรกที่เจอ ก็ไม่อาจบอกได้

โอกาสที่เข้ามา และก็หลุดลอยไป ความผิดหวังที่ผ่านมา เรื่องราวที่ฉันรับรู้โดยบังเอิญ อาจทำให้ฉันคอยติดตามเด็กคนนี้ โดยไม่รู้ตัว....

หรือความคิดครั้งหนึ่งเคยเกิดขึ้น...ว่า อืม..เค้าจะไปได้ไกลแค่ไหน

คงเป็นแรงผลักดันภายในลึก ๆ ให้ติดตามเฝ้ามอง อย่างไม่รู้ตัว.....

ไม่ใช่เพราะฉันไม่เคยพบเคยเห็นคนที่จะเดินตามความฝันในโลกมายา

ยังมีเด็กหนุ่ม เด็กสาวอีกหลายคน ที่วนเวียน..ที่ฉันเคยพบเห็น...ที่มีความฝันอยากจะเข้าวงการบันเทิง แต่ฉันยังไม่เคยเห็น...แววตาที่มุ่งมั่น พยายามมากขนาดนี้มาก่อน จึงอาจทำให้ติดตามไปโดยไม่รู้ตัว...(อาจเป็นเพราะเป็นญาติของเพื่อนด้วยกระมัง)

ฉันพยายามวิเคราะห์....ก็ยังไม่ได้คำตอบ

พยายามนึกถึงวันแรก วินาทีแรกที่มีแรงผลักดันอะไรบางอย่างให้นึกถึงเวปบอร์ดแห่งนี้ ที่ ๆฉันคุ้นเคย เข้ามาอ่านเล่นยามบันเทิง หาข้อมูล ฯลฯ...

อะไรทำให้ฉันกดแป้นลงคีย์บอร์ด เล่าเรื่องเด็กผู้ชายคนหนึ่ง.....ให้กับใครก็ไม่รู้ และไม่รู้ว่าจะมีใครอ่านหรือเปล่า...และฉันก็ทำลงไป...

ฉันจำได้แต่ว่า...เด็กคนนั้นกำลังจะแพ้ เด็กคนนั้นกำลังเศร้า...ฉันมองแววตาเค้าผ่านจอทีวี กล้องจับภาพเค้าในวันประกาศผลกลางสัปดาห์วีคร้องเพลงร็อค...

เค้ารู้ตัวว่าเค้ากำลังจะแพ้ กำลังหมดแรง...และภาพต่อจากนั้นหรือบทสัมภาษณ์ต่อจากนั้นคือ...เค้าดีใจที่ผ่านมาถึงตรงนี้แล้วและไม่ห่วงอะไรแล้ว ไม่มีความกดดัน เค้าคิดว่าเค้ากำลังจะขึ้นเวทีประกวดร้องเพลงสุดท้ายในวีคลูกทุ่ง....

ความสงสารเค้าจับใจเกิดขึ้น...ประกอบด้วยความรู้สึกผิด...

ฉันไม่เคยไปเชียร์เค้าเลยที่สนามแข่งขันจริง แม้เพื่อนจะชวนตั้งแต่ต้น...ไม่เคยไปให้กำลังใจติดขอบเวทีเลย

แล้วฉันจะทำอะไรได้บ้าง...เพื่อช่วยเหลือเค้า และเหตุใดจึงนึกถึงที่แห่งนี้ขึ้นมาได้

 ฉันไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ทำลงไปในวันนั้น จะส่งผลแบบใด จะช่วยอะไรน้องได้บ้าง เพราะฉันไม่เคยเขียนหรือโพสอะไรยาวๆ ลงในพันทิป แต่ด้วยความรู้สึก บอกแค่ว่า...ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

ฉันทำมัน ด้วยความสุข.....

และฉันเริ่มต้นไปที่มูนสตาร์ ด้วยความสุข....

ทุกวันนี้สิ่งที่ฉันทำไปทุกๆ อย่าง มันมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร ฉันไม่รู้แต่ฉันประเมินแล้วว่าฉันมีความสุข...มิน่าเวลาสำหรับฉันมันถึงผ่านไปรวดเร็ว

ฉันมานึกย้อนเวลาในวันนี้ ก็ด้วย...ภาพบางภาพที่เกิดขึ้นมาไม่กี่วันมานี้เอง...

ภาพในงานคอนเสริต์ใหญ่งานหนึ่ง...ที่ฉันได้ชมผ่านคลิป ฉันได้เห็นน้องยืนในฐานะศิลปินบนคอนเสิรต์ใหญ่ กับศิลปินรุ่นพี่ที่ฉันชื่นชอบมาก ๆ อ็อฟ และไอซ์

ภาพที่ฉันเห็น ไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ฉันคุ้นเคย...

ฉันเหมือนกำลังนั่งดูคอนเสริต์ศิลปินมืออาชีพ...เค้าทำหน้าที่ของเค้าบนเวที

ถึงวันนี้ฉันถึงได้นึกถึงความคิดตัวเองที่เคยคิดไว้ว่า "เขาจะไปได้ไกลขนาดไหน"

ขึ้นมา.....

"เขาไปได้ไกลขนาดไหน" คำพูดที่เขาเล่าสู่ให้ฉันฟังคงเป็นคำตอบให้ฉันได้ว่า...

"แม่นั่งดูคอนเสริต์อยู่ข้างล่าง...เค้าร้องไห้ ตอนกันยืนอยู่บนเวทีกับสามคนกับพี่อ็อฟ พี่ไอซ์ แม่ร้องไห้ และแม่รำพึงรำพันว่า..อ้ายตัวน้อย ๆ ของเราเค้าขึ้นไปอยู่บนนั้นได้อย่างไร..."

ฉันบอกว่าฉันภูมิใจในตัวเขาเช่นกับอีกหลายๆ คน เขาตอบว่า..แม่เขาก็เช่นกัน แม่เขากำลังร้องไห้ด้วยความภูมิใจเมื่อเขายืนบนเวที....

ฉันชมเขาเหมือนเช่นทุก ๆคนชมเขาให้ฉันฟังหลังจากดูคลิป การพัฒนาของเขาชัดเจนขึ้นมาก โดยเฉพาะการเต้น และการแสดงไลฟ์....(ฉันบอกว่าพัฒนา แต่ไม่ได้บอกว่าเก่งที่สุด ^ ^ ฉันบอกว่าเขาเก่งมาก)

เขาตอบกลับมาว่า...

เขาต้องขอบคุณพี่บอย...พี่บอยสอนและเคี่ยวเขาและทุก ๆ คนจนละเอียด เมื่อครั้งการแสดงคอนเสริต์บอยสตอรี่ที่ผ่านมา ให้ประสบการณ์อันมีค่าแก่เขาในการพัฒนาการแสดงบนเวที เพราะประสบการณ์ในคอนใหญ่ครั้งนั้น เขาคิดว่าทำให้เขาทำได้ดีขึ้น...

เขาไปได้ไกลขนาดไหนหนอ......

เขาบอกเล่ากับฉันว่า วันล่องเรือเปิดอัลบั้ม เขาเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้เยอะแยะมากมาย...สำหรับแฟน ๆของเขา หยอกแกล้ง เพราะรู้ว่าฉันคงไม่ได้ไปในวันสำคัญนั้น...

อืม...เขาไปไกลขนาดจะมีอัลบั้มแล้วเหรอ......

และเขากำลังมีคอนเสริต์ส่วนตัวบนเรือสำราญสุดหรูเหรอ.....โดยที่บัตรขายหมดในเวลาเพียงสองชั่วโมง !!!!

แม่เจ้า.....

เขามาไกลกว่าที่ฉันคิดอีกแหน่ะ....

เขาจะไปได้ไกลขนาดไหน...ฉันลองประมวลอีก

วันที่เขาแข่งขันเกมส์โชว์ชนะรางวัลใหญ่เขาเป็นข่าวหน้าหนึ่ง นสพ.บันเทิง มีคนดีใจกับเขามากมาย หรือในวันที่เขาประสบข่าวลือเรื่องอุบัติเหตุกับพี่บี้ ช่องทางการสื่อสารถึงเขาทั้งหมด มันล่ม มันแจม ทั้งเวปไซต์ เฟซบุ๊ค เพราะมีคนเช็คข่าว หรือแม้กระทั้งสื่อบันเทิงใหญ่ ยังให้ความสำคัญกับ "ข่าวลือ" ของเขา.....อืม......

"นี่..ๆ สาว ๆ เค้าเป็นห่วงกันทั้งบ้านทั้งเมือง หัวใจจะวาย"

"อ้อๆ สาวใหญ่ๆ กันทั้งนั้นหรือเปล่าก๊าฟฟ" 5555

"โหย...ทั้งสาวเล็กสาวน้อย สาวใหญ่สาวยักษ์ทั้งเมืองเลย"

และฉันยังแอบได้ยินมาว่า...สาวๆ บางคนตื่นตระหนกกับข่าวลือ โทรไปร้องไห้สะอึกสะอื้นกับคุณพ่อของเขา (555)

นี่เขามาไกลขนาดเขย่าขวัญสาวๆ ทั้งเมืองได้ยังไงนี่.....

ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาจะไปได้ไกลอีกขนาดไหน

รู้แต่ว่าสิ่งที่เขาต่อสู้มาตลอด ไม่ใช่แค่ชั่วระยะเวลาที่เราเห็นผ่านจอเมื่อแปดเดือนก่อน หรือตั้งแต่เดอะสตาร์ 5 เท่านั้น

เขาต่อสู้เพื่อความฝันจะเป็นนักร้องมาตลอดตั้งแต่เขาอยู่บนโลกนี้...(เค้าเริ่มร้องเพลงเป็นฉายแววตั้งแต่ตอนอนุบาลโน่นแน่ะ)

และเขาเชื่อในความฝันของตัวเอง แม้เขาจะล้มลุกคลุกคลานแค่ไหน เขาไม่เคยหยุดเชื่อในตัวเอง...

เวลาผ่านไปรวดเร็ว เขากำลังมีความสุขกับสิ่งที่เขาฝันไว้แล้ว เขากำลังได้รับอะไรเพิ่มเติมจากความฝันนั้น ชื่อเสียง โอกาสทางงานบันเทิงต่าง ๆ

ฉันแค่หวังว่า ถึงแม้เวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว...หากเวลานั้นเป็นเวลาแห่งความสุข ฉันก็จะยอมใส่ปีกให้เวลาให้โบยบินไปอย่างอิสระ...

เพราะความสุขและเวลาที่เขาสร้าง...มันมีค่าสำหรับหลายคนจริงๆ

ปล. และบทบาทการเป็น "แฟนคลับ" ของฉัน จะไปได้ไกลขนาดไหนน้อ เฮ้อ

แถมๆๆๆ

นอกจากการพัฒนาเรื่องอาชีพแล้ว

ทักษะเพื่อทำมาหากินเขาก็ไม่น้อยหน้า  เมื่อฉันเห็นเขาหยิบตลับแป้ง รองพื้น ฯ,ฯ อุปกรณ์สำคัญสำหรับศิลปิน

เขาบรรจงละเลงอย่างคล่องแคล่ว...จนฉันแอบทึ่ง อึ้ง...

"นี่แต่งหน้าเก่งกว่าพี่หน่อยอีกแหน่ะ"

"เอ่อ อันนี้แค่เบสิค ยังไม่เฉดดิ้งนะ"  ตอบมาหน้าตาเฉย

เหอเหอเหอเหอ  กร๊ากกกกก ๆๆๆๆ

จากคุณยายที่ไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว..ฝากถึงน้องกันค่ะ

cr : กิทอว์   

เป็นคุณหลานสาวคนนึงที่เค้ามาแบ่งปันความประทับใจเกียวกับน้องกันที่บ้าน ครก.@pantip ค่ะ  

เธอเพิ่งเสียคุณยายไปไม่นาน  แต่ในช่วงสุดท้ายของชีวิตคุณยาย คุณยายก็ได้มีความสุขกับเสียงร้องของน้องกัน

เสียงของน้องยังทำให้ได้ระลึกถึงคุณตาและอดีตอันหอมหวานด้วยค่ะ :)

คุณ  กิทอว์    จึงนำมาตั้งกระทู้แบ่งปันให้ได้อ่านกันค่ะ

อ่านแล้วซึ้งมากมาย  ดีใจที่น้องได้มอบความสุขให้คุณยายในนาทีสุดท้าย

ขอแสดงความเสียใจและไว้อาลัยให้กับคุณยายด้วยนะคะ

--------------------------------------------------------------------------

 

สวัสดีค่ะ
จริง ๆ แล้ว ดิฉันอยากจะตั้งกระทู้ในบอร์ดเดอะสตาร์ 6 นะคะ แต่ไม่สามารถตั้งได้ เพราะไม่ได้เป็นสมาชิกหรืออย่างไรไม่ทราบ
จึงขออนุญาตนำเรื่องราวมาโพส ที่นี่ อยากให้คนได้อ่านค่ะ

เรื่องมันมีอยู่ว่า...
คุณยายของ ดิฉันป่วยค่ะ ท่านเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่ต้นปี ด้วยโรคเอสแอลอี (โรคพุ่มพวงน่ะค่ะ)
จนประมาณกลางเดือนมีนาคม คุณยายท่านก็บอกว่าอยากกลับบ้าน พวกเราจึงไปขออนุญาตคุณหมอ
เดิมทีคุณหมอ ปฏิเสธค่ะ เพราะว่าอาการคุณยายไม่สู้ดีนัก จนคุณยายบอกว่าแก่แล้ว ถ้าจะต้องจากไปจริงๆ
ท่านก็อยากใช้ชีวิตในห้วงสุดท้ายที่บ้านกับลูกหลาน มากกว่า คุณหมออนุญาตค่ะ และบอกว่าหากมีอาการผิดปกติให้รีบมาพบแพทย์ด่วน

ดิฉัน จำได้แม่นว่าวันนั้นเป็นวันเสาร์ พอกลับมาถึงบ้านญาติ ๆ ที่มาจากต่างจังหวัดก็มาเยี่ยมมากมายค่ะ
จนมีหลานสาวตัวน้อยคนหนึ่ง อายยุ 5 ขวบ งอแงอยากกลับบ้านไปดูโทรทัศน์ แกบอกว่าอยากดูเดอะสตาร์ ช่อง 9
ดิฉัน ก็เลยเดินไปเปิดให้ค่ะ ส่วนตัวแล้วไม่ได้ดูรายการนี้เลย ดูเพียงผ่านๆ จึงไม่ได้สนใจอะไร
พอเปิดโทรทัศน์หลานก็ไปนั่งข้างคุณยาย บอกว่า ยายเชียร์พี่ริทกับหนูนะ พี่ริทน่ารัก หน้าเหมือนพี่ชาย (ใส่เหล็กดัดฟันเหมือนกันค่ะ)

รู้สึกว่าวันนั้นเป็นวันที่ร้องเพลง ลูกทุ่ง ดิฉันไม่รู้ว่าใครออกมาก่อนหลัง
รู้แต่ว่าพอเปิดไปก็มีเด็ก ผู้ชายคนหนึ่งออกมาร้องเพลงหัวใจเพรียกหา เราก็หันไปมองหน้ายายกัน
ยาย ยิ้มค่ะ เพราะว่าเพลงนี้คุณตาเคยร้องเอาไว้เมื่อปลายปีก่อน ปี 2551 ในงานวันเกิดคุณยาย
เราทั้งบ้านก็หันมาดูกันหมด ไม่มีใครรู้จักเด็กที่ยืนอยู่บนเวทีค่ะ แต่หลานสาวรู้ แกบอกว่าชื่อพี่กัน

คุณ ยายเลยหันไปบอกว่า งั้นยายเชียร์พี่กันนะ น้องภาเชียร์พี่ริทไป หลานก็ ยิ้ม ๆ ค่ะ แล้วเราก็เงียบกันหมด ทุกคนฟังเสียงเด็กคนนั้นร้องเพลงแล้วก็หันไปมองยาย
ยายก็ยิ้ม ดิฉันแอบเห็นคุณยายเอามือปาดน้ำตา คิดว่าคงนึกถึงคุณตาค่ะ
เสียดายที่ ดิฉันเปิดมาไม่ทันช่วงแรก ไม่ทันท่อนที่น้องเอื้อน จนเกือบจบเพลงที่มีท่อนเอื้อนอีกรอบ
ทีนี้เราทั้งบ้านเหมือนโดนมนตร์ สะกดเลยค่ะ คุณยายเองก็ยิ้มตาหยีเลย บอกว่าเด็กคนนี้เสียงดี
ไม่คิดว่า เด็กไทยสมัยนี้ วัยรุ่นขนาดนี้จะร้องเพลงลูกทุ่งได้ดี
แกว่านึกถึงตา ถ้าตาอยู่คงดีใจ เผลอๆ จับเอาเด็กคนนี้ไปเป็นพระเอกลิเกแน่ๆ อ้อ ลืมบอกไป คุณตาเป็นพระเอกลิเกเก่าน่ะค่ะ
เรื่องราวในวันนั้นจบไป ดิฉันนึกว่าคุณยายจะไม่ดูแล้ว แต่พอวันอาทิตย์ คุณยายบอกว่าหนูโหวตน้องกันให้ยายยังลูก
ยายอยากให้เด็กคนนี้เข้ารอบ เสียดายนะ ถ้าคนร้องเพลงดีขนาดนี้ต้องตกรอบไป หน้าตาไทยๆ แบบนี้สเป็คยายเลย ฮ่าๆ
เราก็เลยบอกว่าเดี๋ยวโหวตให้ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเค้าเลิกให้โหวตแล้วหรือเปล่า
เพราะมันสองทุ่มกว่าแล้วดิฉันโหวตไม่ได้ จนรายการมา และน้องกันเข้ารอบ คุณยายก็บอกว่ายายนอนตายตาหลับแล้ว
ดิฉันก็โวยวายใส่คุณยายค่ะ เพราะไม่ชอบให้ท่านพูดแบบนี้
ท่านบอกว่า คุณตารักเพลงลูกทุ่ง เพลงลูกกรุงมาก แต่กิจการลิเกของทางบ้านที่คุณตารักดำเนินไปไม่ดี
เพราะ คนสมัยใหม่ไม่ดูลิเกกันแล้ว คุณตาเองก็ตั้งคณะลิเกแบบโบราณ ไม่ได้ประยุกต์เหมือนคนอื่นเขา จึงต้องล้มเลิกไป
เวลาเห็นเด็กๆ ร้องเพลงประกวดในเวทีสมัยใหม่ ไม่เคยเห็นเด็กไทยร้องเพลงลูกทุ่งกันสักที (แต่ปกติคุณยายชอบดูรายการชิงช้าสวรรค์นะคะ)
คืนนั้นที่น้องกันเข้ารอบใน วีคลูกทุ่ง คุณยายบอกให้พาไปห้องพระ อยากสวดมนต์ อยากคุยกับคุณตา (คุณตาเสียแล้วน่ะค่ะ)
จาก นั้นคุณยายก็ติดตามดูเดอะสตาร์มาตลอด เชียร์น้องกันและบอกให้ดิฉันโหวตให้ตลอดค่ะ ดิฉันก็โหวตเอาใจยาย แต่จริง ๆ ก็เชียร์น้องกันด้วยนะ

จนวันที่ 29 เมษายน ดิฉันจำได้ขึ้นใจ คุณยายอาการไม่ดีเลยท้องเสีย ผิวหนังแห้งจนงอมือไม่ได้
ยายบอกว่าเจ็บ มาก ไม่ไหวแล้ว ดิฉันก็พายายส่งโรงพยาบาล สภาพยายในตอนนั้นถูกระโยงระยางด้วยสายอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด
คุณหมอต้อง มัดมือคุณยายไว้กับขอบเตียง เพราะคุณยายพยายามจะแกะออกตลอด
ยายบอกว่าไม่ อยากอยู่เป็นภาระให้ลูกหลาน ยายไม่อยากให้เรายื้อไว้ให้ลำบาก เสียเงินเสียทองเปล่าๆ
ดิฉันกับแม่ก็ร้องไห้ ยายไม่สู้แล้ว เราก็ไม่รู้จะทำยังไง ยายกินไม่ได้เลย ต้องให้อาหารทางสายยาง
ยายหายใจ เองไม่ได้ ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอด

จนวันที่ 1 พ.ค. หมอมาบอกว่า ไม่มีทางเลือกแล้วนะ เราต้องถอดเครื่องช่วยหายใจ
แต่ดิฉันกับแม่ไม่ยอม เพราะทำใจไม่ได้ แต่หมอบอกว่าไม่ใช่ว่าการทำแบบนี้คือการอกตัญญู แต่เราทำดีที่สุดแล้ว
ดิฉันก็คุยกับแม่ แม่ก็บอกว่าคงต้องเชื่อหมอ เพราะยายไม่รับรู้อะไรแล้ว
ทีนี้หมอก็ให้เลือกว่าจะถอดเครื่อช่วยหายใจ ตอนไหน เราเลยบอกหมอว่า พรุ่งนี้ได้ไหม
ดิฉันเดินไปกระซิบคุณยาย บอกว่า ยาย อดทนหน่อยนะ ไม่ใช่ว่าดิฉันอยากยื้อคุณยายนะคะ
แต่ยายบอกว่าอยาก อยู่ดูน้องกัน เพราะน้องกันทำให้แกนึกถึงคุณตา ในช่วงที่ยายยังอยู่ที่บ้าน
แก พูดเสมอว่ากลัวไม่ได้ดูน้องกัน บางทียายไม่ยอมกินข้าว ไม่ยอมกินยา ดิฉันต้องเอาน้องกันมาล่อตลอด
"ถ้ายายไม่กินข้าว วันเสาร์นี้จะไม่เปิดเดอะสตาร์ให้ดูนะ" ได้ผลชะงัดค่ะ
ดิฉันก็บอกว่า "ยาย พรุ่งนี้ก็ประกาศผลแล้วนะยายทนหน่อยได้ไหม น้องกันของยายจะได้เป็นเดอะสตาร์แล้วนะ"
คุณยายมองหน้าดิฉันแล้วก็ยิ้ม ค่ะ แกพยักหน้า เป็นอันว่าเราสองคนเข้าใจกัน

คืนนั้น เราดูน้องกันในทีวีกัน 3 คน ดิฉัน คุณแม่ และคุณยาย คุณยายท่านนอนหลับตานะคะ
ดิฉันเปิดทีวีเสียงเบาๆ แล้วก็นั่งจับมือคุณยายอยู่ตลอด จนน้องร้องเพลงเพลงหยาดเพชร
จู่ๆ คุณยายก็บีบมือดิฉันแน่นเลยค่ะ จนดิฉันตกใจนึกว่าคุณยายเป็นอะไร พอหันไปมอง คุณยายก็น้ำตาไหล
ดิฉันหันไปถามแม่ แม่บอกว่าเพลงนี้เป็นความหลังอันแสนประทับใจของคุณยายทีเดียว
คุณตากับ คุณยายเคยร้องเพลงนี้คู่กันค่ะ ดิฉันก็หันไปกระซิบคุณยาย "ยาย เพลงนี้น้องกันร้องนะยาย               ร้องกับคุณพ่อ ยายฟังอยู่ใช่ไหม"
พอจบเพลงหยาด เพชร คุณยายก็จากไปอย่างสงบค่ะ ดิฉันเห็นคุณยายยิ้มในห้วงสุดท้ายของชีวิต
เรา ไม่ได้ถอดเครื่องช่วยหายใจออก แต่คุณยายก็จากไปแล้ว ดิฉันกับคุณแม่ก็ช่วยกันสวดมนต์ ชินบัญชรให้คุณยาย
จากนั้นก็วุ่นวายไป กับการจัดงานศพ ลืมน้องกันไปชั่วขณะ

จนกระทั่งเมื่อคืนนี้ ดิฉันไปทำงานตามปกติ และกลับบ้านมาตอนห้าทุ่มกว่าๆ พบคุณแม่นั่รออยู่ที่ห้องรับแขก
ก็งงว่าทำไมแม่ยังไม่นอน เพราะปกติแม่จะนอนตั้งแต่สองทุ่ม เพราะต้องสวดมนต์ต้องไหว้พระอะไรอีกมากมาย
ดิฉัน ก็เลยถามท่าน "แม่ ทำไมยังไม่นอนอีก ดึกแล้วนะ"
แม่ "รอหนูอยู่ จะให้เปิดคลิปให้ดูหน่อย เมื่อวานน้องกันของยายมาออกทีวี เพื่อนที่ทำงานบอกว่ามีคุณยายน้องกันด้วย แม่อยากดู"
แม่เล่นอินเตอร์เนต ไม่เป็นค่ะ เลยมาขอให้ดิฉันเปิดคลิปในยูทูปให้ดู ดิฉันเองก็ไม่ได้ตามข่าวน้องเลยตั้งแต่ยายเสีย
เราสองคนแม่ลูกก็เลยมา นั่งดูน้องกัน จนน้องพูดเรื่องคุณยาย น้องร้องไห้ มันทำให้เราทั้งคู่นึกถึงคุณยายขึ้นมา
พอดูจบ แม่ก็หันมาบอกว่า ตกลงน้องกันได้เป็นเดอะสตาร์ใช่มั้ย ถ้ายายรู้คงดีใจ แล้วเราสองคนก็ร้องไห้ คิดถึงยาย

ดิฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ถึงได้ออกมาพูดพร่ำขนาดนี้ แต่อยากจะขอบคุณน้องกันจริง ๆ ค่ะ
ที่ทำให้ความฝันของคุณยายคนนึงได้สม ความปรารถนา
คุณยายฝันมาตลอด อยากเห็นวัยรุ่นร้องเพลงลูกทุ่ง ไม่ใช่ว่ายายไม่เคยดูนะคะ
แต่น้อยคนนัก ที่จะร้องเพลงเดียวกับคุณตาแล้วทำให้คุณยายนึกถึงคุณตาได้ น้องกันเป็นหนึ่งในไม่กี่คนนั้นค่ะ
ก่อนคุณยายเสีย คุณยายร้องไห้ แต่คุณยายยิ้ม ดิฉันเดาเอาเองว่าคุณยายคงมีความสุขมาก
แม้คุณยายจะไม่ อยู่ดูน้องกันรับรางวัลเดอะสตาร์ แต่อยากจะบอกว่าน้องกันเป็นดาวในใจของคุณยายแน่นอนค่ะ
ขอบคุณจริงๆ ที่ทำให้ห้วงสุดท้ายของชีวิตคุณยายได้มีความสุขกับเสียงเพลงของน้อง
สุด ท้ายนี้อยากให้น้องกันรู้ไว้นะคะว่า เสียงของน้อง ทำให้หลายคนมีความสุข
ไม่ อยากให้น้องทิ้งเพลงลูกทุ่งค่ะ ดิฉันอยากจะสืบทอดเจตนารมย์ของคุณยาย จะรักและเป็นกำลังใจให้น้องกันเสมอนะคะ

ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ที่ทำให้ ดิฉันได้มีโอกาสระบายนะคะ จากใจจริงค่ะ

จาก คุณ : หลานสาวคุณยายที่รักน้องกัน
เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 53 04:35:55 A:183.89.224.228 X: TicketID:269017 

 

>>และน้องกันของเรา  ก็ได้มาซุ่มอ่านกระทู้นี้ในพันทิพ (โถ...น่ารักจริงพ่อคุณ)

น้องถึงกับโทรหาอาหน่อย คุณอาของน้อง ตั้งแต่เช้าด้วยเรื่องนี้ล่ะค่ะ  อาหน่อยมาเล่าให้ฟังในกระทู้ว่า

 

สวัสดีค่ะทุกท่าน....

ก่อนอื่น น้องกันฝากแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับครอบครัวคุณยายด้วยนะคะ...

น้องกัน "พี่หน่อยครับ ตื่นหรือยัง"
พี่หน่อย " ตื่นแล้วครับ มีอะไรครับ"
น้องกัน "พี่หน่อยได้อ่านกระทู้ในพันทิปหรือยังครับ เรื่องคุณยาย"
พี่หน่อย "เรื่องไหนจ้ะ กันกะยายเหรอ จำได้ ๆ "

น้อง กัน "เปล่าครับ พอดีมี fc เค้าส่ง link มาทาง face book ให้กันอ่านครับ เป็นเรื่องคุณยายท่านนึงที่ไม่สบายเป็นโรค SLE แล้วคุณยายท่านเสียชีวิตแล้ว  ก่อนท่านเสียชีวิตท่านฟังกันร้องเพลงครับ" แล้วปลายสายก็อึ้งไป เหมือนสะกดน้ำตาไว้

น้องกัน "กันร้องไห้เลยครับ"

พีหน่อย "อืม พี่ฟังกันเล่าให้ฟังพี่ก็จะร้องแล้ว เดี๋ยวพี่หน่อยจะไปเปิดดูค่ะ กันจะฝากโพสอะไรไหม เดี๋ยวพี่หน่อยโพสให้"

และนี่คือข้อความที่กัน นภัทรฝากมาค่ะ... 

"กันขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวคุณยายนะครับ  กันรู้สึกซาบซึ้งและดีใจเป็นอย่างมากที่ได้ทราบว่า กันเป็นส่วนหนึ่งที่ได้อยู่กับคุณยายในวินาทีสุดท้ายครับ กันขอให้คุณยายไปสู่สุคติ  และขอเป็นกำลังใจให้กับครอบครัวของคุณยายด้วยนะครับ"

เสียงน้องกัน...จะร้องไห้ค่ะ (แต่เมื่อคืนร้องไปแล้ว)

เรื่อง ราวดี ๆเหล่านี้  หลาย ๆ ท่านคงไม่ทราบว่าน้องได้รับรู้  และมันมีแรงผลักดันมากเพียงใดสำหรับน้อง  น้องรู้สึกถึงอะไรก็ตาม (ที่น้องเคยบอก) ที่ส่งมาถึงน้อง น้องรับรู้ได้ค่ะ

ถึงแม้น้องจะไม่ มีโอกาสหรือเวลามากนัก  ที่จะติดตามเรื่องราวของคนที่รักน้องหรือชื่นชมน้อง  หรือบางครั้งไม่มีเวลามากนักที่จะพูดคุยทักทายกับ ผู้คนที่รักน้องมาเฝ้ารอน้อง ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม

น้องรับรู้และดีใจ เสมอที่เห็นกำลังใจเหล่านี้  ไม่ว่าจะเห็นมายืนรอ  ไม่ว่าจะเห็นเป็นข้อความทางเวปต่าง ๆ หรือคนที่เดินผ่าน จำน้องได้...

ทั้งสิ่งทั้งหลายเหล่านี้  คือกำลังใจที่ดีที่สุดสำหรับ กัน นภัทรค่ะ 

อืม...เหมือนกันจะรู้เลย

โพสเสร็จโทรมาเลยค่ะ....ว่าอ่านหรือยัง

พี่หน่อยบอกว่า อ่านแล้ว ร้องไห้ด้วย....

พี่ หน่อยบอกว่า "กันเห็นไหมว่า มีคนที่รักกันมาก ๆ อยู่ เก็บตรงนี้เอาไว้นะครับ....เป็นกำลังใจในการทำงาน ทำความดีด้วยนะครับ พี่หน่อยโพสให้เสร็จพอดีครับ"

กัน "ครับพี่หน่อย...เรื่องคุณยายกันซึ้งมากเลย...ขอบคุณครับ"